23/10/2009

OSOS DE SANTO



Unha das cousas que máis nos gostan destas datas , xunto coas cabaciñas decoradas , son estes doces tan ricos , os Osos de Santo . Parécennos deliciosos , a pasta crocante de améndoa xunto coa crema de xema é unha mestura luxuriosa , de santos quedalles o nome simplesmente , só pensar neles leva á nosa imaxinación a límites insospeitados ; por iso , despois de ano tras ano a andar esperando estas datas para poder degustalos decidimos que xa era hora de poñermos mans a obra , e intentar facelos nos mesmos para así darnos o capricho en calquera momento .

A receita , en sí mesma , é bastante sinxeliña , poucos ingredentes e pouca elaboración , pero non nos deixemos enganar , xa que iso nos daría non poucos disgustos .

Precisaremos para o mazapán 200 grs de zucre , 100 grs de auga e 250 grs de améndoa moida , no muiño electrico queda un moído un pouco gordo pero cando arrefría a pasta non se nota .

Para o recheo de xema usaremos 100grs de zucre , 50 grs de auga e 5 xemas .

Para amasar e decorar zucre lustre .

Para preparar o mazapán faremos un almíbar forte co zucre e máis a auga ; para saber cando está no seu ponto temos duas opcións , unha delas e usar un termómetro de alimentos e cando marque 107'5º xa estará feito ( están moi ben de precio merece a pena mercar un ) , e a outra é coller cunha culler un pouco de almíbar deixalo atemperar un pouco , mollamos o dedo indicador nel e o pegamos oa polgariño , seguidamente separámolos pouco a pouco , se se forma un fío entre eles teremos o almíbar listo .

Cando o almíbar esteña preparado engadirémoslle a améndoa moída e remexeremos o conxunto até que se forme unha pasta , deixarémola que arrefríe un pouco para poder manipulala ..

Namentres prepararemos a xema, primeiramente poremos un cazo con auga no lume , usarémolo despois para o baño María , faremos outro almíbar forte e nun recipiente a parte ( que nos permita poñelo ao baño María , para aforrar cacharrada ) bateremos as xemas ; cando se faga o almíbar o engadiremos as xemas paseniñamente para que non se cozan ,a fío ; cando o conxunto esteña mesturado poremos o recipiente no cazo coa auga , así ao baño María faremos a crema de xema procurando que non ferva xa que se nos cortaría . Este proceso leva o seu tempo , unhas duas horas , xa que a crema debe de quedar o suficientemente densa para que non se nos escurra do interior dos canutiños de améndoa .De canado en vez remexeremos a crema para que o zucre non se nos agarre ao fondo .

Para estirar a pasta de améndoa utilizaremos papel de forno , por enriba esfarelaremos un pouco de zucre lustre , por riba do papel e da pasta , colocaremos outro papel entre o rolo e a améndoa , así quedaranos estirada no meio e evitaremos que se nos pegue ; podemos tomarnos un aperitivo antes de estirar xa que é preciso facer bastante forza para que quede ben finiña .

Cando xa a teñamos lista faremos uns cadradiños cos que facer os canutiños , o tamaño corre da vosa conta , ao gosto de cada quen . Este é outro paso importante xa que se a pasta está todavía un pouco húmida pegarase ao que usemos para dar a forma , no noso caso o pau dunha culler de madeira , pero se está moi seca cuarteara , o que nos comprobamos é que cando a masa comeza a porse opaca , credenos realmente nótase o cámbio , e cando debemos traballar con ela , e de maneira rápida xa que seca axiña . Os canutiños non perden a forma se os deixamos rematar de secar de pé .



Xa nos resta rechear coa crema de xema , unha manga pasteleira será un fidel aliado nesta operación , lembrade que a xema humidece a pasta e os pralinés a secan , así poderedes xogar co secado , de vos dependerá de que os queredes . Zucre lustre para decorar por enriba se sodes moi larpeiros .

Bó proveito lambóns .

2 comentários:

  1. Adiantáchesvos unha semana, vós coma os grandes almacéns, hehehe. NOn podo compartir con vós a satisfacción de comelos porque se tódolos doces me gustaran tanto coma éstes non comía un. NOn sei por qué, pero os doces con améndoa non me van, podo comer un, pero non repito, como me gustaría que fose así con todos, pero non é... De todos xeitos recoñezo que vos quedaron estupendos e o voso mérito á hora de facelos e de cumplir coas tradicións doces das datas sinaladas.
    Bicos

    ResponderExcluir
  2. Hehehe , a nos hai poucas cousas que se nos resistan , góstanos case que todo , e o que non lle gosta a un góstalle a outro ;) , tiñamos a espiña de facelos e conseguímolo ,estamos moi contentos con nos mesmos .Sabiamos que tiñan a sua complicación e para nos foi un reto .

    Moitas grazas por aprezalo . Sentimos a calidade das fotos peor é o que hai , a ver se os Reis fan un bó agasallo .

    ResponderExcluir

Unha pizca de sal